Decimo.

         Prace nad wystrojem fundacji pochłonęły mnie w ostatnich dniach całkowicie. Od rana do nocy siedziałam nam planami, katalogami z wystrojami wnętrz czy projektami mebli. Kursowałam w tą i z powrotem między domem, pracownią, a zaprzyjaźnionymi stolarzami i dostawcami drewna. Chciała sama zrobić meble do siedziby, tak jak za dawnych lat. Późny, piątkowy wieczór, słońce zaszło już na góry, ale niebo przybierało jeszcze kolory pomarańczowo fioletowe. W pewnym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi, odłożyłam kredki i poszłam otworzyć. Wpuściłam gościa do środka i buziakiem w policzek przywitałam go. Weszliśmy do salonu i usiedliśmy przy stole, który zawalony był cały papierami. 

- Przepraszam cię za bałagan, ale nadal próbuje wymyślić coś na biuro. 

- Nie przejmuj się. Masz już coś? - zapytał z uśmiechem. 

- Myślałam nad tym - odpowiedziałam i podałam mu jeden z projektów. - Ale nie jestem przekonana do tej komody.

- Jest świetne! Naprawdę. Nie znam się na tym, ale ja bym chciał żeby tak wyglądała moja firma. Myślę, że te kolorowe szuflady są idealne, nadadzą taki rodzinny i radosny klimat. Ja bym się dłużej nie zastanawiał. 

- Tak myślisz? - zapytałam nie do kona przekonana. 

- Jestem pewien - wstał z miejsca pocałował mnie w policzek i przeszedł do kuchni. - Zrobić ci herbatę? 

- Czytasz mi w myślach - odpowiedziała z uśmiechem. 

- Dostaliśmy wolny weekend od Lucho, czasami warto coś sobie delikatnie naciągnąć w przerwie reprezentacyjnej - powiedział wstawiając wodę. - I tak sobie pomyślałem, że może byśmy gdzieś pojechali? 

- Wiesz, że mam dużo pracy..

- Masz tyle pracy, że powinnaś odpocząć. Kiedy ostatni raz gdzieś byłaś? 

- Dawno 

- Dlatego nie chcę słyszeć odmowy. Za to możesz wybrać gdzie pojedziemy. 

- To może Galicja? - zapytałam niepewnie. 

- Obstawiałem Londyn, Paryż czy Rzym, ale może być Galicja. 

- Xavi zawsze opowiadał, że jest tam pięknie. Lubił jeździć na mecze do Vigo, bo mówił, że warto znowu zobaczyć to piękne miasto.

- Miał racje, Vigo jest piękne, zresztą jak cała Galicja - powiedział i postawił przede mną kubek z gorącą herbatą. Wyjął z kieszeni telefon i po chwili dodał z uśmiechem - Za cztery godziny mamy samolot. 

- Muszę się spakować - porwałam się z miejsca i wyjęłam małą walizkę z szafy. Wyjęłam dwie pary jeansów, kilka koszul, parę swetrów, bieliznę i wrzuciłam do środka. Szybko spakowałam kosmetyczkę, trzy pary butów i gotowa stanęłam przed Jordim. - Już! - dodałam zadowolona.

- Nie sądziłem, że tak szybko pójdzie. Pij, bo ci zaraz wystygnie - minimalnie przestawił kubek bliżej mnie.

Po wypiciu pysznej herbaty z owocami leśnymi wzięłam szybki prysznic, umyłam włosy, ubrałam wygodne ma podróż dresowe spodnie i luźną bluzę, włosy związałam w kok, a na twarz nałożyłam ledwo widoczny makijaż. Zadowolona oznajmiłam oglądającemu mecz Jordiemu, że możemy jechać. 

         Podróż do Vigo trwała trochę ponad półtorej godziny, samolot ledwo wystartował to już musiał lądować. Na dworze było już ciemno, mijane przez nas miasta czy wioski wyglądały cudownie oświetlone żółtym światłem latarni. Zawsze uwielbiałam latać, wszystko było wtedy takie małe tam na ziemi, a ja czułam się kimś wyjątkowym, ponieważ mogłam na to wszystko patrzeć z tak ogromnej wysokości. W szczególności lubiłam patrzeć na to wszystko w nocy, wtedy każde miasto wyglądało pięknie. 

Całą podróż spędziłam przyklejona do szyby przyglądając się widokami za oknem, nie przeszkadzał mi fakt, że Jordi cały siedział obok mnie i czytał, jaką najnowszą powieść kryminalną. Potrzebowałam tej ciszy, mojej ciszy na zerwanie wspomnień, choćby na ten jeden weekend. Chciałam pierwszy raz od tylu lat dobrze się poczuć, jak każdy szczęśliwy człowiek na świecie. Xavi zawsze był najważniejszy, dopóki żyję tak będzie, ale wiem, że kochał mnie szczęśliwą, pełną życia i uśmiechu i, że taką chciałby mnie nadal widzieć. Niezdeprecjonowaną żonę użalającą się każdego dnia, bez grama iskierki w oku. Nie taką dziewczynę pokochał i znał. Ja taka nie byłam. Chcę, żeby dawna Milagros Ventana Torres wróciła już na zawsze. 

- Sygnalizacja zapiąć pasy została włączona, proszę usiąść na miejscu i przygotować się do lądowania. Dziękuję - z głośników rozległ się głos stewardesy. Automatycznie wykonałam polecenie i spojrzałam na Jordiego. Jego mina mówiła więcej niż tysiąc słów. Przerażenie w jego oczach powodowało, że nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. 

- Czy ty się nadal boisz lądowania? - zapytałam hamując śmiech. - Nie wierzę! - dodałam i wybuchłam śmiechem. 

- To nie jest zabawne! Wystarczy, że Pique ma zawsze ze mnie wielką bekę - powiedział z grymasem malującym się na twarzy. 

- No już - próbowałam go uspokoić chodź sama nie mogłam się powstrzymać. - Przepraszam - dodałam, pocałowałam go w policzek i chwyciłam za rękę. Obrońca pokręcił głową i ucałował wierzchnią część mojej dłoni. 

- Jesteście straszni - mruknął pod nosem. 

         Do hotelu w centrum Vigo dotarliśmy po około godzinie. Recepcjonistka wydała nam karty do pokoju i powiedziała, na które piętro mamy się udać. Dużą windą wjechaliśmy na trzecią kondygnację i weszliśmy do pokoju numer dziewięć. Był przepiękny! Biało-turkusowo-popielaty. Korytarz z drzwiami do łazienki połączonej z garderobą i wejściem do małego salonu. Stamtąd rozchodziły się wyjścia do dwóch sypialni. Wielkie okna w wyjściem na mały balkonik, z którego rozciągał się widok na starówkę miasta. Wyszłam na balkon i świeże, zimne atlantyckie powietrze uderzyło mnie w twarz. Spojrzałam w niebo, miliony gwiazd oświetlały granatowe, ciemne niebo. 

- Jordi! - zawołałam i odwróciłam się. - Przejdziemy się? 

- Teraz? Jest prawie druga - zapytał zdziwiony.

- Jak nie chcesz to nie musimy.

- Nie, pójdziemy. Tylko muszę wziąć kurtkę, bo trochę wietrznej tu niż u nas - powiedział, rozpiął walizkę i wyjął z niej puchową, czarną kurtkę. - Możemy iść - powiedział po chwili z uśmiechem. 

Po kwadransie spaceru zeszliśmy na szeroką, pustą plaże. Światło latarni znajdujących się na pobliskiej promenadzie delikatnie oświetlało fale odbijające się o brzeg.

- Pamiętam jak kiedyś rodzice zabrali nas na wakacje do Katalonii. Odwiedziliśmy rodzinę, a na weekend tata zabrał nas na pole namiotowe. Rozłożyliśmy wielki namiot, rozpaliliśmy ognisko i jedliśmy grillowane pianki. Miałam może z siedem lat, Mar z dziewięć. Gdy zrobiło się bardzo ciemno poszliśmy nad małą zatoczkę gdzie nikogo nie było. Było strasznie ciemno, a na niebie były miliony gwiazd. Nigdy nie widziałam ich tak dużo. Rozłożyliśmy koc, położyliśmy się i tata opowiedział nam historię. Powiedział, że każda osoba, która umiera przyjmuje postać gwiazdy, dlatego jest ich tak dużo. Wtedy była to ładna historia, a teraz, gdy Xaviego i Joana już nie ma chcę w to wierzyć. Gdy patrzę w niebo widzę ich. Tamte dwie gwiazdy – powiedziałam i wskazałam na dużą, mocno świecącą i trochę mniejszą obok niej. – pojawiły się, gdy odeszli. Może to głupie, ale pomaga – dodałam cicho.

- To wcale nie jest głupie, nie mów tak – odpowiedział i stanął naprzeciwko mnie. – Wiem, że to nadal boli. Rozumiem cię bardzo dobrze. Ja też wierzę, że on tam gdzieś jest. Nie ważny jest sposób, ważne, że dzięki temu jest ci lżej. Nie płacz – starł pojedynczą łzę spływającą po moim policzku. – Jestem przy tobie i będę zawsze – splątał nasze dłonie i oparł swoje czoło o moje. – Bez względu na wszystko – dodał i pocałował mnie w zmarznięty nos. Kolejne łzy spływały mi po policzkach. Czasami nie potrafiłam poradzić sobie z emocjami, rozszarpywały mnie od środka i sprawiały, że ponownie gubiłam się w swoim nierealnie poukładanym świecie. To wszystko mnie przerastało, tęsknota za Xavi i Joanem była zbyt silna. Obiecałam sobie, że ten weekend poświęcę Jordiemu, że nie będę myśleć o Xavierze, ale to było silniejsze ode mnie. Nawet Vigo mi go przypominało…

- Przepraszam, znowu wszystko psuję. Tyle dla mnie robisz, a ja.. A ja nie potrafię nawet w niewielkim stopniu ci się za to odwdzięczyć.

- Jesteś, a to jest najważniejsze – spojrzał na mnie swoimi czekoladowymi oczami i delikatnie się uśmiechnął. – Kocham cię taką, jaką jesteś. Kocham twój uśmiech, błysk w oku, który ostatnio znowu się pojawił, kocham nawet to jak bardzo go kochasz.

- Nie zasługuje na to, wiesz o tym.. – odpowiedziałam szeptem.

- Przestań gadać głupoty – powiedział i mocno mnie przytulił.

           Następnego dnia obudził mnie dźwięk otwierających się drzwi. Gwałtownie otworzyłam oczy i promiennie porannego słońca poraziły mnie. Szybko odwróciłam głowę i zobaczyłam stojącego pod ścianą Jordiego. W rękach trzymał dużą tacę i po chwili powiedział

- Dzień dobry, przyniosłem śniadanko. Tak słodko spałaś, że nie miałem serca cię budzić.

- Kochany jesteś, co smacznego przyniosłeś? – zapytałam z uśmiechem, usiadłam na łóżku i oparłam się o skórzany zagłówek.

- Same pyszności – odpowiedział i usiadł obok mnie. – Grzanki, drzem figowy, galicyjską tarte, świeżo wyciskany sok pomarańczowy i cappuccino.

- Wygląda i pachnie ślicznie. Dziękuję – spojrzałam na niego i krótko pocałowałam w usta. Piłkarz spojrzał na mnie zaskoczony, lecz po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Przez pół nocy nie mogłam spać, moje myśli krążyły wokół wielu rzeczy. Patrzyłam na śpiącego obok Jordiego i myślałam, co będzie dalej. On mnie tak kocha, traktuje jak królewnę, znosi moje humory oraz chwile załamania. Z każdym dniem, momentem spędzonym razem czułam, że obrońca jest dla mnie coraz ważniejszy. Wiem, że nigdy nie zapomnę Xaviego, nie przestanę go kochać, ale Alba jest kimś wyjątkowym. Osobą, która sprawia, że moje dni są piękniejsze, że znowu się uśmiecham i mam chęci do działania. Nie wiem czy go kocham, bo to uczucie zawsze było zarezerwowane dla Hernándeza, ale dlaczego miałabym nie spróbować? Może taki właśnie pomysł miał ktoś na moje życie. Zresztą pamiętam, co Xavier napisał w liście, że nie martwi się o mnie, bo wie, że Jordi się mną zaopiekuje najlepiej jak będzie potrafił. Biję się z myślami cały czas, czasami mam wrażenie, że zdradzam męża, ale czuję, że chciałby żebym była szczęśliwa. Jeżeli Jordi akceptuje mnie taką, jaką jestem to może to znak, że czas zacząć od nowa i zerwać z przeszłością? Mam nadzieję, że to dobry pomysł i nie zawiodę nikogo. Xaviego, Joanito, Jordiego, a w szczególności samej siebie.

- Co dzisiaj robimy? – zapytałam po dłuższej chwili.

- Możemy iść trochę na plaże, zobaczyć zamek, a po południu pójdziemy na starówkę zjeść coś dobrego. Nad oceanem strasznie mocno wieje, są piękne, wysokie fale, ale jest dość zimno, więc ubierz się ciepło.

- Byłeś już gdzieś? – zapytałam zdziwiona.

- Poszedłem pobiegać, Lucho kazał – odpowiedział z uśmiechem. 

         Jordi miał racje, pogoda w Vigo nie rozpieszczała, była niezdecydowana jak kobieta. Wiał silny, zimny wiatr, z nieba kilka razy spadły krople deszczu, ale w pewnym momencie na chwilę nawet wyszło słońce. Przeszliśmy Vigo wzdłuż i wszerz. Obejrzeliśmy zamek, zwiedziliśmy muzeum, usiedliśmy na chwilę na piasku przy latarni morskiej, a późnym popołudniem zjedliśmy pyszną kolacje w kameralnej restauracji na starówce. Jordi cały dzień wygłupiał się, robił wszystko żeby utrzymać mój dobry humor. Szliśmy wąską uliczką, Jordi opowiadał jakąś rodzinną historię, a ja szłam kawałek za nim i przyglądałam się wystawą sklepowym. Po chwili dogoniłam piłkarza i chwyciłam go za rękę. Alba spojrzał na mnie zaskoczony i szeroko się uśmiechnął. 

- To był świetny pomysł żeby tu przyjechać - powiedział i spojrzał na mnie. - Mamy w Hiszpanii tyle pięknych miejsc, a latamy nie wiadomo gdzie. Dziękuję, że mnie tu zabrałaś - dodał i pocałował mnie w czubek głowy. 

- Jordi... - wyszeptałam po chwili.

- Tak kruszynko? - zapytał pieszczotliwie. 

- Długo nad tym myślałam i... Cieszę się, że jesteś, że mnie znosisz i nie pozwalasz płakać. Obiecaj mi, że będziesz ze mną już zawsze, że mnie nie zostawisz.

- Obiecuję, jesteś moim szczęściem. Dostałem prezent od losu, że mogę cię kochać i nigdy tego nie zaprzepaszczę - spojrzał mi głęboko w oczy i przegarnął pasmo moich włosów. 

- Nie chcę cię stracić - wyszeptałam, a oczy zaszkliły mi się łzami. 

- Nie stracisz i nie płacz głuptasie - przetarł kciukiem mój mokry policzek. Wspięłam się na palce i musnęłam usta obrońcy. Jordi objął mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie. Zarzuciłam ręce na jego barki, spojrzałam w jego ciemne tęczówki i  wplotłam dłonie w jego krótkie, brązowe włosy. Piłkarz położył ręce na mojej tali i wpił się w moje usta. Po plecach przeleciał mnie przyjemny dreszcz, a w brzuchu poczułam latające jak szalone motyle. To było coś niesamowitego, uczucie, którego nie czułam od śmierci Xaviego. 

- Kocham cię - wyszeptałam pewna swoich słów.