Prolog

Kupiła białe róże, jak zawsze w środowe popołudnia. Nienawidziła, a jednocześnie lubiła tu przychodzić. Mogła z nim porozmawiać i chociaż chwilę z nim pobyć. Wsadziła kwiaty do wazonu i kucnęła.

- Cześć kochanie. Wiesz, jaka potworna pogoda dzisiaj? Same ciemne chmury i okropny wiatr. Ale nic nie jest w stanie mnie powstrzymać przed przyjściem tutaj. Pani z kwiaciarni, która wybiera najpiękniejsze róże specjalnie dla Ciebie kazała Cię pozdrowić. Bardzo miła jest, szkoda, że jej nie poznałeś. – przegarnęła długie, ciemne włosy na jedną stronę i westchnęła - Tęsknię za Tobą. Tak bardzo mocno. Piętnaście miesięcy, tyle już Cię ze mną nie ma. Chciałabym się z tym pogodzić, ale nie potrafię. Mam wrażenie, że wyszedłeś na trening i zaraz wrócisz. Ale ty już nigdy nie wrócisz... - pojedyncza łza spłynęła jej po lekko zaróżowionym od zimna policzku. - Niedługo święta, nie wiem, co mam zrobić.. kupić łososia czy doradę? Nie mogę się zdecydować. Zawsze wolałeś doradę z tym winnym sosem. Nigdy nie potrafiłam go zrobić tak dobrze jak Twoja babcia, chociaż i tak udawałeś, że Ci smakuje. Wiem, że nie było smaczne, nie musiałeś udawać. – delikatnie się uśmiechnęła na wspomnienie o mężu - Może wyjątkowo zrobię łososia? Joan zawsze lubił takiego delikatnego. To chyba zrobię to i to. Wszyscy się ucieszą. - zamilkła na chwilę i zaczęła się bawić pomalowanymi na czerwono paznokciami. – Ostatnio w sklepię widziałam kolorową kolejkę, może kupić Joanowi na święta? Zawsze lubił kolejki. Kupię, a co. – uśmiechnęła się przez łzy, które wypływały systematycznie z jej pięknych zielonych oczu. – Wiesz, że zapowiedzieli śnieg na weekend? Nie wierzę w to, ale to by było coś. Odkąd żyję na tym świecie nie widziałam śniegu w Barcelonie. Joan by się ucieszył, ulepilibyśmy bałwana. – umilkła na chwilę i położyła dłoń na marmurowej płycie. – Tak bardzo za wami tęsknię. – cała drżała, zaczęła się dusić na skutek spływających łez. – Przyjdę za tydzień, jak zawsze. Opiekuj się Joanito. Bardzo was kocham. – szepnęła i przejechała opuszkami palców po marmurowej płycie, na której wygrawerowane było

Śpijcie spokojnie moje aniołki

Xavier Hernández Creus – 35 lat

Joan Hernández Ventana – 4 latka

~~~~~~~~~~~~~~

Taka piękna pogoda, że aż chce się żyć. Witam na kolejnym już blogu mojego autorstwa. Tym razem padło na Xaviego i Jordiego :3 Według mnie Xavi jest jak wino, im starszy tym lepszy ale cii ;)

Lubię to opowiadanie, lubię tą historie. Jest smutna, nawet bardzo i wyjątkowa w pewnym sensie. Nie jedną łzę wylałam przy jego tworzeniu więc mam nadzieje, że wam też się spodoba.

Ładnie proszę o komentarze i zapraszam do czytania!

Do następnego,

Ines ;*