Cuarto.

No sé si pensar si eres el ángel que cuida mi camino

No sé si pensar si merezco todo este cariño

Que has visto en mi?
Que me regalas tu verdad y tu cielo,

Que en esta vida ya no quiero otros besos 

Y cada día tú me das tu total!

~ La suerte de mi vida - El canto del loco ~

26 września 2008r. 

Wszedłem do małej kawiarenki w centrum miasta. Przez duże okna wpadało piękne, wiosenne słońce, które dodawało temu miejscu wyjątkowy klimat. Uwielbiałem takie miejsca, panowała w nich zawsze taka przyjazna atmosfera, można było z każdym pogadać, poczytać ze spokojem gazetę czy po prostu delektować się dobrą kawą. Zamówiłem cappuccino i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Przy jednym z okien siedziała drobna brunetka, była sama wiec postanowiłem, że do niej zagadam, a co mi szkodzi. 

- Dzień dobry, wolne? - zapytałem i wskazałem na krzesło na przeciwko niej. 

- W sumie tak, przyjaciółka właśnie mi napisała, że nie przyjdzie. - spojrzała na mnie swoimi zielonymi oczami, które w tym świetle wyglądały niemal jak świeża trawa. 

- Xavier jestem. - podałem jej rękę i usiadłem na drewnianym krześle. 

- Milagros. Poczekaj zrobię tu miejsce, bo rozwaliłam się na całym stole. - delikatnie się zaśmiała i zaczęła zbierać kartki. Wziąłem jedną do ręki i jej ją podałem. Spojrzałem na zawartość i zrobiłem lekko zdziwioną minę. 

- Meble? 

- Tak, projektuje je. Właśnie robię projekty na prace zaliczeniową na koniec kursu. 

- Nieźle. Jaki kurs?

- Projektowanie nowych mebli na wzór starych, antycznych. Na przykład takie. - podała mi kilka kartek, które po chwili przejrzałem. Były naprawdę dobre. 

- To mi się podoba. - powiedziałem zgodnie z prawdą i pokazałem jej. Ciemna szafka o nieregularnym kształcie z kolorowymi szufladkami. - Zrobisz mi taką? Chciałem remont w sypialni zrobić. 

- Jak dorobię się wreszcie swojej pracowni to tak. Dużo z tym zachodu. Trzeba znaleźć odpowiednio naświetlone pomieszczenie, najlepiej na jakimś poddaszu. Takie mi się marzy. Wielkie stare okna dachowe, z których jest wyjście na dach. Białe odrapane ściany a na środku duży stół, na którym mogłabym szlifować, piłować i malować meble. Za dużo gadam, przepraszam. 

- Nie mówisz za wiele, to wszystko jest naprawdę bardzo ciekawe. Intrygujesz mnie. Dlaczego meble? Dlaczego nie ciuchy, buty, biżuteria? Coś bardziej kobiecego.

- Uważasz, że meble nie są kobiece? 

- Nie to chciałem powiedzieć. Po prostu.. - ale wtopa, zabrzmiało beznadziejnie. Lekko zakłopotany podrapałem się po krótkich ciemnych włosach. 

- przy ciuchach i butach trzeba się znać na materiałach, przy biżuterii na metalach i kamieniach szlachetnych to nie koja bajka. Zawsze lubiłam drewno. Gdy mieszkałam w Szwajcarii mieliśmy domek w górach, do którego jeździliśmy zimną. Trzeba było samemu zebrać drewno, porąbać je, wysuszyć. Kręciło mnie to. Chciałam wiedzieć, które drzewo ma większa wilgotność, które się lepiej pali. No nie patrz tak na mnie, to jest naprawdę ciekawe. 

- Uwierzę na słowo. - odpowiedziałem ze śmiechem. 

- A ty, czym się zajmujesz? - zapytała i się słodko uśmiechnęła.

- Jestem piłkarzem.

- Racja. Teraz jak patrzę to coś kojarzę. Grasz w Barcelonie prawda? 

- Tak. 

- uff. To dobrze, już się bałam, że będzie wtopa. Piłką nożną jakoś nigdy się za bardzo nie interesowałam. Może, dlatego że całe dzieciństwo mieszkałam poza Katalonią, Hiszpanią. 

- Gdzie byłaś w tym czasie? - ta dziewczyna strasznie mnie zaintrygowała. Miała w sobie coś, co powodowało, że chciałem wiedzieć o niej wszystko. 

 - Wszędzie. A tak na serio to najpierw Belgia, potem Szwajcaria, a następnie Francja, Paryż. Tam tak naprawdę podjęłam decyzje o tym, że chcę projektować. Nosiło mnie trochę po tej Europie. Ale na studia wróciłam i na razie się nigdzie nie wybieram. Podoba mi się tu. 

- Mnie też, dlatego też wszystkie oferty z innych klubów od razu lądują w koszu. Kocham to miasto, ten klub, tych ludzi, tu mam rodzinę i cudownych przyjaciół. Których nie zamieniłbym na żadnych innych. 

- Ja w sumie nie mam tu nikogo. Rodzice wrócili do Szwajcarii, siostra z mężem została w Paryżu. Kilku znajomych z kursu jedynie, ale to wiesz, nie zanosi się na jakąś wielką przyjaźń. 

- Jeszcze poznasz ludzi, którzy będą w stanie rzucić się za tobą w ogień. - delikatnie się uśmiechnęła i spojrzała na zegarek. 

- Ale się późno zrobiło, przepraszam cię, ale muszę już iść. - włożyła wszystkie teczki do dużej, brązowej torebki i wyciągnęła z niej portfel. 

- Zostaw ja zapłacę. - powiedziałem z uśmiechem. 

- Nie musisz.

- Ale chcę. 

- No dobrze, dziękuje. - słodko się uśmiechnęła i wstała. - Miło było cie poznać Xavi. 

- Ciebie tez, spotkamy się jeszcze? - zapytałem z nadzieją. Nie potrafiłem wyobrazić sobie, że miałoby to być nasze ostatnie spotkanie. 

- Będę tu jutro o tej samej porze. Do zobaczenia. - uśmiechnęła się i wyszła z kawiarni. 

Cały wieczór nie mogłem przestać o niej myśleć, jej promienny uśmiech cały czas pojawiał mi się przed oczami. Była niesamowita! Bardzo bym chciał poznać ją lepiej, dowiedzieć się czegoś więcej o niej i o jej pasji. Muszę jutro być w tej kawiarni, nie mogę przegapić takiej okazji. 

*** 

Czytając zapiski Xaviego nie mogłam przestać płakać. Nigdy nie wiedziałam, że Hernandez pisze pamiętnik. Nawet o tym nie pomyślałam. 

- Pamiętam ten dzień doskonale, byłam w Barcelonie sama, nie znałam prawie nikogo i wtedy pojawił się on. Z ciemnymi włosami postawionymi na żel, z ciemnymi oczami niczym smoła i szerokim uśmiechem. Mogę śmiało powiedzieć, że od razu mi się spodobał. Cieszyłam się wizją spotkania go jeszcze raz. Miał w sobie to coś. Niestety troszkę się przełączyłam. 

- Jak to? Nigdy mi nie powiedzieliście jak się poznaliście. Nie było tak idealnie od połączyli? - zapytał siedzący obok mnie Jordi i zrobił łyk kawy. 

- Oj nie. - delikatnie się uśmiechnęłam - Przyszłam punktualnie, usiadłam przy tym samym stoliku, zamówiłam mrożoną moche i czekałam, czekam i po półtorej godzinie siedzenia w kawiarni wściekła z niej wyszłam. - wzięłam do ręki pamiętnik i zaczęłam dalej czytać. 

Szykowałem się do wyjścia, założyłem nową koszulkę, na nadgarstek zegarek a szyję spryskałem ulubionymi perfumami. Byłem już prawie gotowy, gdy nagle zadzwonił mój telefon. Wyjąłem go z kieszeni i odebrałem. 

- Braciszku potrzebuje twojej pomocy, i to już. - powiedziała błagalnie Adriana.

- Młoda nie mam czasu, zadzwoń do Alexa albo Oscara. 

- Oscar nie odbiera, a Alex jest w Madrycie. Ja naprawdę cię potrzebuję Xavi. 

- No dobra mów, co się dzieje. 

- Złamałam nogę chyba, musisz mnie zawiść do szpitala.

- Co zrobiłaś? - zapytałem z niedowierzaniem.

- Spadłam ze schodów no.. Nie mogę nią ruszać i strasznie mnie boli.  

- Uduszę cie. Będę za 40 minut, wytrzymaj jakoś. 

- Kocham cie braciszku. - cmoknęła w słuchawkę i się rozłączyła. Niezadowolony pokręciłem głową i spojrzałem na zegarek. Wściekły przekląłem w duch. Za półtorej godziny miałem być w kawiarni, teraz na pewno nie zdążę. Droga do Terrasy zajęła mi więcej niż zakładałem. W miejscowości, w której spędziłem całe dzieciństwo byłem po około godzinie, wszystko przez te pieprzone korki. Zabrałem Adrianę do szpitala gdzie wykryli złamanie kości piszczelowej. Moja siostrzyczka jest po prostu genialna. Byście ją wtedy widzieli, cała rozbawiona, bo wreszcie będziemy mogli podpisać się na jej gipsie. Czasami się zastanawiam skąd rodzice ją wzięli. Po wyjściu ze szpitala odwiozłem Adri do domu i pomogłem jej w nim nieco ogarnąć. 

- Będę uciekał, nie wywiń nic więcej błagam.

- Dobrze braciszku, ale powiedz mi, gdzie ty się tak spieszysz? 

- Randkę mam, w sumie miałem, bo teraz na pewno nie zdążę. - poprawiłem się spoglądając na zegarek. 

- To zadzwoń do niej geniuszu. 

- Nie mam jej numeru mądralo.  

- Jak to możliwe? 

- Długa historia, może kiedyś ci opowiem. I następnym razem jak będziesz coś sobie łamać to najlepiej jak Alex z Oscarem będą w mieście. Może wtedy nie przegapię kobiety mojego życia. Pa siostra. - cmoknąłem ją w policzek i jak strzała wyszedłem z mieszkania. Do Barcelony jechałem jak szalony. Byłem potwornie spóźniony, ale miałem nadzieje, że Milagros jest jeszcze w kawiarni. Z ponad godzinnym opóźnieniem wpadłem do niej i zacząłem rozglądać się po całym pomieszczeniu. Niestety nie mogłem jej dostrzec. 

- Przepraszam. Widział pan brunetkę, z zielonymi oczami. Wczoraj z nią siedziałem przy tamtym stoliku. - zapytałem kelnera. 

- Była tu, siedziała ponad godzinę. Wyszła jakieś dziesięć minut temu. 

- Cholera. - zakląłem pod nosem - Okej dziękuje. 

- Poszła w prawo. - krótko się uśmiechnął i wrócił do wycierania szklanek. Nie miałem lepszego pomysłu niż ruszenie za nią. Wiem, że dziesięć minut to sporo czasu, niedaleko jest metro mogła już pojechać, ale musiałem spróbować. Tak jak kelner powiedział skręciłem w prawo i pobiegłem przed siebie. Po chwili znalazłem się na skrzyżowaniu. Po krótkim namyśle pobiegłem prosto, a potem skręciłem w lewo. Przede mną znajdowało się wejście do metra. Nie zważając na tłumy zszedłem w dół. Przed oczami mignęła mi znajoma postać. 

- Milagros? - krzyknąłem, lecz nikt nie zareagował. Dziewczyna przeszła przez bramki a ja się od nich odbiłem. No tak, nie miałem biletu. Rozejrzałem się dookoła i zobaczyłem automat. Podbiegłem tam, wygrzebałem z portfela jakieś drobniaki i kupiłem bilet na jeden przejazd. Udało mi się przejść! Pokonałem kolejne schody w dół i zobaczyłem jak Hiszpanka wchodzi do pociągu. Przepchnąłem się przez grupę turystów żeby zdążyć. Niestety przed samym nosem drzwi mi się zamknęły. Uderzyłem ręką w szybę, spojrzałem do środka i wzrok Milagros spotkał się z moim. Dziewczyna pokręciła głową i pociąg odjechał. Zakląłem w duchu i kopnąłem leżący koło mnie papierek. Adriana uduszę cię, pomyślałem i zrezygnowany cofnąłem się do kawiarni gdzie zostawiłem swój samochód.

***

- Pamiętam, jaka byłam tamtego dnia wściekła, czekałam na niego jak głupia. Minuty mijały a jego nie było. Czułam się jak idiotka. Gdy zobaczyłam go w tym metrze serce zabiło mi mocniej. Nie wiem czy z radości czy może jednak wściekłości. 

- Nie wiem czy się zacząć śmiać czy płakać przez te zbiegu okoliczności. Musiałaś iść bardzo powoli na to metro. - zaśmiał się i po chwili oberwał poduszką. 

- Myślałam, że to spotkanie było naszym ostatnim no, bo przecież nie mieliśmy swoich numerów, nie wiedzieliśmy o sobie tak naprawdę nic. Jednak los postanowił postawić Xaviera na mojej drodze jeszcze raz. - delikatnie się uśmiechnęłam i zamknęłam pamiętnik - Wracałam z ostatniego egzaminów, świeciło piękne słońce, wiał delikatny wiaterek. Nic nie wskazywało na początek października. Byłam strasznie zadowolona, zdałam wszystko na piątkę i mogłam szukać firmy, która mnie przyjmie. Usiadłam na ławeczce pod drzewem i zamknęłam oczy łapiąc ostatnie promienie słoneczne tego roku. 

- Milagros? - usłyszałam charakterystyczny głos. Podniosłam powieki i zobaczyłam stojącego nade mną Xaviera. 

- Nie, a nawet nieśli to nie chcę z tobą rozmawiać. 

- Przepraszam, wiem, że nawaliłem. Ale to nie moja wina. Brzmi to źle, ale to prawda. 

- Nie musisz się tłumaczyć, nie obchodzi mnie to. - gotowało się we mnie, chciałam jak najszybciej stamtąd iść. Jednak coś kazało mi zostać. 

- Moja siostra złamała nogę, musiałem do niej jechać. Chciałem zadzwonić, ale nie miałem jak. Naprawdę nie chciałem się spóźnić. Przepraszam. - głęboko westchnął i usiadł obok mnie. 

- Mam ci tak po prostu uwierzyć? 

- Bardzo bym tego chciał. Mogę ci to udowodnić, Adriana nadal leży i się ruszać nie może. - powiedział i zadzwonił jego telefon. - O wilku mowa, przepraszam na chwilę. 

Serce podpowiadało mi, że mam zostać, przyjąć jego przeprosiny i rozpocząć tą znajomość jeszcze raz, bo czułam, że może ona mieć wspaniałe skutki. 

- Nie pomyliłaś się, byliście naprawdę przepiękną parą. - skomentował Jordi. 

- Wiem. - odpowiedziałam cicho i spuściłam wzrok. - Czasami się zastanawiam, co by się stało jakbym mu nie dała drugiej szansy. Gdzie bym teraz była, co robiła? Nigdy się tego nie dowiem, ale nie żałuję. Xavier był najlepszym, co mnie w życiu spotkało, nie zamieniłabym lat z nim spędzonych na żadne inne. 

- Ja też, był najlepszym przyjacielem. Dzięki niemu wróciłem do Barcelony, dzięki niemu mogę być tu gdzie jestem. Gdyby nie on nigdy bym cię nie poznał, a to byłaby okropna strata.

- Wcale, że nie. Jestem paskudną przyjaciółką, tylko się nad sobą użalam i nie chcę zacząć żyć na nowo. 

- Bzdury opowiadasz, jeszcze wrócisz do życia. Wiem to, bo jesteś zbyt cudowna żeby tak przeżyć kolejne lata. Czas żałoby się skończył Mila, on chciałby żeby wszystko wróciło do normy. - objął mnie i mocno przytulił. - Jesteś już na to gotowa. - szepnął mi do ucha i przegarnął niesforny kosmyk moich włosów. Może Jordi ma racje, ale boję się, że gdy zacznę wszystko od początku po pewnym czasie zapomnę o Xavim, a ja nie chcę o nim zapominać....

~~~~~~~~

Dzisiaj miał się pojawić też rozdział na Aaronie, ale niestety go nie będzie. 

Bardzo was przepraszam lecz po prostu się nie wyrobiłam. 

Robię sobie przerwę, do końca maja. Szkoła zaraz się kończy, trzeba podciągnąć oceny bo przecież one idą na maturalne świadectwo :o Mam nadzieję, że rozumiecie.

W zależności od wolnego czasu będę czytać wasze blogi, lecz nie obiecuję. Najwyżej nadrobię wszystko na początku czerwca. 

Obiecuję, że w pierwszym tygodniu czerwca wrócę z nowym rozdziałem tu i na Aarona. 

Do następnego,

Ines ;*